Cerro Cristal

27 november 2018 - El Calafate, Argentinië

Dinsdag 27 november vonden we het weer tijd voor een pittige wandeling. We hadden gelezen dat er bij het Lago Azul een mooie wandeling was (Cerro Cristal) waarbij je prachtig uitzicht op de Perito Moreno gletsjer zou hebben en op het Paine gebergte waarbij je ook de Torres zou kunnen zien. Er werd bij gezegd dat hij redelijk steil maar te doen was. 

Na een uur hobbelen over een onverharde weg waarbij we een heleboel van die grote Argentijnse konijnen hebben zien oversteken, kwamen we bij het wandelpad aan. Vol goede moed begonnen we de wandeling. Het eerste stuk slingerden we omhoog, over het algemeen met makkelijk behapbaar pad, zo nu en dan wat stijler. Al snel zagen we onze auto als klein stipje op de parkeerplaats. De jassen gingen uit, want met het zonnetje boven ons hoofd en weinig wind werd het behoorlijk warm. Gelukkig volgde er een stuk met hier en daar wat bebossing waar we zo nu en dan in de schaduw even op adem konden komen. Daarna kwam een open stuk, maar de zon was nog niet het ergste. Het pad slingerde steeds minder, maar ging gewoon recht omhoog, vele stukken waren zeker 50% (denken we). We konden ons met behulp van onze stokken omhoog hijsen, maar zo nu en dan zou een pikhouweel ook handig geweest zijn. Onze hartslag liep regelmatig op tot tegen de 170, dus we moesten vaak stoppen om die weer een beetje naar beneden te brengen. Het uitzicht was wel prachtig. We zagen de Perito Moreno (maar een andere tak dan waarbij we eerst geweest waren) met daarvoor een prachtig meer en er omheen met sneeuw bedekte bergentoppen, dus het was ook de moeite waard om regelmatig stil te staan en om je heen te kijken. Zo klauterden we geruime tijd verder tot we (via sneeuw) aan de voet van een volgende bergtop kwamen, de laatste om het eindpunt van de wandeling bereiken. Op dat punt kwamen we een Nederlands stel tegen dat naar beneden kwam. Ze vertelden dat het laatste stuk behoorlijk steil was (hoewel zij ervaren bergwandelaars bleken te zijn en ze hadden toch ook al hetzelfde steile stuk als wij omhoog gelopen) en ze “dachten dat ze de Torres del Paine hadden gezien’ . Nadat zij doorgelopen waren, gingen wij eerst maar eens lunchen. Na rijp beraad besloten we het laatste stuk maar te laten voor wat het was. De benen waren al behoorlijk verzuurd, op basis van Torres del Paine wisten we hoe zwaar de afdaling nog was, en de Torres pieken zelf hadden we al veel beter en mooier gezien dan vanaf hier mogelijk was.  Maar het kostte ons beiden moeite om de finish te laten schieten. 

Zoals verwacht was de terugweg behoorlijk zwaar. Ook waren we verbijsterd tegen wat voor hellingen we opgeklommen waren. De stokken kwamen weer goed van pas hoewel Bettina het toch voor elkaar kreeg een paar keer uit te glijden op het gravel en één keer zelfs vol met haar hand in een prikkelstruik terecht kwam waarna de stekels eruit getrokken moesten worden. Wat waren we blij toen we weer bij de auto waren. Maar toen we daarvandaan naar boven keken waar we gelopen hadden, waren we toch ook trots dat wij dat (wel ervaren wandelaars, maar geen ervaren bergwandelaars) bereikt hadden.  Doodmoe maar voldaan keerden we terug naar ons hotel, waarvandaan we ook nog eens te voet naar het centrum gingen om te eten (en de benen weer los te lopen).

Foto’s

1 Reactie

  1. Marianne nonhebel:
    30 november 2018
    Jullie zijn letterlijk je grenzen aan het verleggen 😳. Tjonge wat een verhaal weer. Knap hoor meiden, heerlijk om vanuit mijn luie stoel jullie te volgen 🤪😘