Naar Chili: de droom kwam uit

Woensdag 21 november begonnen we met een niet-gepland uitstapje. Bettina werd wakker met een blaasontsteking en omdat we die dag naar Torres del Paine in Chili zouden gaan waar waarschijnlijk geen artsen en apothekers zijn, leek het ons beter het zekere voor het onzekere te nemen. Op advies van onze gastvrouw gingen we naar de eerste hulp van het ziekenhuis. Hoewel best veel Argentijnen Engels spreken, bleek de communicatie met de arts met Google Translate te moeten gaan. Maar goed, het lukte om antobiotica te krijgen en daarnaast schafte Bettina een flinke hoeveelheid vitamine C aan bij de apotheek. Daarna zijn we teruggegaan naar het huisje, hebben ontbeten en de spullen gepakt en zijn naar Chili vertrokken. 

Het was een prachtige zonnige dag, mooier dan de dagen ervoor, en we hadden dan ook prachtige uitzichten op besneeuwde bergtoppen. Bij de grens moesten we ons eerst melden bij de Argentijnse grenswacht. Daar kregen we de nodige stempels, eerst bij het ene loket in onze paspoorten, toen bij het andere loket ( nadat de man was teruggekomen van zijn lunch) op de autopapieren. Vervolgens reden we een kilometer of vijf om bij de Chileense grenswacht aan te komen. Ook daar eerst naar loket 1 voor stempels in de paspoorten, dan naar loket 2 met de autopapieren en vervolgens naar loket 3 voor de douane. We hadden gehoord dat er streng en minitieus gecontroleerd zou worden op meegebracht voedsel, dat zelfs een enkele appel ingenomen wordt, dus we hadden onderweg nog van alles opgegeten. Maar het bleek reuze mee te vallen. Een zeer aardige meneer hielp ons eerst de formulieren in te vullen (“Kruis maar overal ‘nee’ aan!”), liep toen mee naar de auto, deed de rits van de bovenste tas een heel klein stukje open en wierp nog een blik op de achterbank, en dat was het.

Hierna konden we onze weg vervolgen naar hotel Posada 3 Pasos, een prachtig sfeervol houten gebouw (wel gehorig maar dat wisten we van tevoren). Door een foutje ergens in het boekingsproces kregen we een ruime kamer met 4 1-persoons bedden. Er was wifi, maar electriciteit werd opgewekt met een generator en die stond niet de hele dag aan, dus opladen van telefoons e.d. moest gepland worden. Hiervandaan gingen we de trips naar nationaal park Torres del Paine maken. 

Donderdag 22 november gingen we naar de hoofdingang van Torres del Paine. De weersverwachting was wat wisselvallig, mogelijk ook regen, dus we hadden bij vertrek nog niet besloten wat we zouden gaan doen. Na aanschaf van kaartjes besloten we naar de dichtsbijzijnde wandelroute te gaan, die ook een van de belangrijkste doelen van onze vakantie was: naar de ‘Base de Torres del Paine’. We waren niet zo heel vroeg, maar de ranger bij het startpunt verzekerde ons “you have time”. We aarzelden nog even omdat het een pittige tocht is, maar nadat we elkaar op het hart gedrukt hadden dat we zouden omkeren als we het niet meer zagen zitten (ha ha, wie ons kent wist natuurlijk al dat we toch zouden doorzetten), begonnen we aan deze 9 uur durende wandeltocht. 

Deze wandeling begint meteen behoorlijk pittig met een steile klim van zo’n anderhalf uur. Het pad was rotsig en je moest goed kijken waar je je voeten neerzette. Het zonnetje scheen lekker en achteraf gezien zijn we daar lekker verbrand in ons gezicht. Er moesten met enige regelmaat korte drink- of adem-stops gemaakt worden, maar al met al viel het niet tegen. Daarna was er een meer glooiend stuk, eerst op open terrein langs de bergen, daarna door bos met hier en daar leuke houten bruggetjes over beekje. Tenslotte kwamen we bij een morene (een helling met allemaal rotsblokken). Eerst was er nog een soort van rotsig steil pad aan de rand hiervan, maar voor het laatste stuk moesten we dwars door de rotsblokken heen zigzaggen. Het was echt heel steil en we waren blij met onze walking sticks waarmee we onszelf regelmatig konden opduwen of -trekken. Danielle kreeg op een gegeven ogenblik de finish voor ogen en stieffelde gestaag door met Bettina in haar kielzog. Iemand die al op de terugweg was, zei dat het nog maar een klein stukje was, maar dat viel nog wel even tegen. Er leek maar geen eind aan de rotsblokken te komen en het doel was ook nog maar niet in zicht. Tot we ineens over de heuveltop kwamen en ons de adem benomen werd door het prachtige uitzicht op de Torres met daarvoor een hemelsblauw meer. (Zie video ‘Gehaald! Uitzicht op de Torres’)

Wat prachtig! Daar hadden we het voor gedaan! En wat was het het waard. We knepen elkaar nog maar eens in de arm om zeker te weten dat dit echt geen droom was. Nadat we van de verbazing bekomen waren, hebben we natuurlijk uitgebreid foto’s genomen en laten nemen, en een vlog opgenomen. Na wat eten en drinken moesten we toch weer aan de terugweg beginnen. Dat moest een stuk makkelijker gaan, want grotendeels naar beneden. Maar dat viel wel een beetje tegen. Bij het naar beneden gaan moet je nog meer dan bij klimmen uitkijken hoe en waar je je voeten neerzet, zeker wanneer je van rotsblokken afstapt. Stukken met gravel bleken bij het afdalen  hier en daar gevaarlijk glad. En bovendien was de wind inmiddels sterk aangewakkerd waardoor we soms bijna omver geblazen werden (zie video ‘Terugweg van de Torres’; 2 dagen later was om die reden de trail gesloten). Wederom kwamen de stokken goed van pas. Maar hoewel de terugweg inderdaad sneller ging dan de heenweg, leek het mede door vermoeidheid eindeloos te duren, vooral het laatste stuk naar de parkeerplaats. Officieel is het 11 km naar boven, maar met het stuk van en naar de auto hebben we in totaal 27 km gelopen en er 9 uur over gedaan. Doodop, met pijnlijke spieren, gewrichten en vooral voeten, maar apetrots keerden we terug bij ons hotel, waar we van een copieuze maaltijd genoten hebben en daarna ons bed in gerold zijn.