Ik neem het stokje over!!!

Jullie zullen wel denken wat een vreemde titel en waar waren jullie nou met Jullie updates in de reisblog! De titel heeft n.l. te maken met het waarom we een paar dagen niet van ons hebben laten horen, n.l. Bettina heeft een klein ongelukje gehad.... Niet schrikken het is een typisch Bettina ongelukje maar met een wat minder leuke afloop.

Het begon allemaal tijdens Drakensbergdag 2, we zouden een mooie hike gaan maken naar de Mahaifalls en the Nek en deze route zou starten aan de andere kant van de kloof van de hike, de dag ervoor. Hiervoor moesten wel 1,5 uur omrijden maar dat deert ons uiteraard niets want voor een mooie hike hebben wij dat graag over. Voordat we de poorten van Witsiehoek lodge (start hike) door zouden gaan, dachten we nog even snel wat boodschappen te halen. Nou ja snel... het bleek dat de locale bevolking hun uitkeringen konden innen en daardoor stonden er zeer lange rijen bij de banken en de supermarkt. Toen Bettina en ik ook netjes in de rij van de supermarkt aansloten werd ons in het vriendelijk Zulu's en voor ons dus niet verstaanbaar uitgelegd dat wij als witte mensen niet in de rij hoefde te staan. Zoals je kunt begrijpen gaf dit ons een erg ongemakkelijk gevoel en werden echt de supermarkt in gedirigeerd. Om af te rekenen stonden ook weer erg lange rijen en wij hadden het geluk om in het pad te staan van de koek, snoep en chips (waardoor er dus meer in ons mandje belandde) voordat we bij de kassa waren, overigens maakte het daar dus niet uit of je zwart of wit was...

De boodschappen waren binnen, nu konden we dan echt naar het startput van onze hike ,beginnend bij Witsiehoek lodge. Het weer was wat druilerig en mistig maar de temperatuur was prima en ons humeur ook, dus eigenlijk kon er niets meer mis gaan, dachten wij. Het pad dat we moesten volgen zag er goed begaanbaar uit en liep licht dalend naar beneden, wel hier en daar wat nat maar niets om ons zorgen over te maken. Na ruim een kilometer gleed Bettina zachtjes onderuit omdat het pad op die plek wat modderig was. Deze glijpartij is in het geheel niet nieuw voor ons en dan met name voor Bettina maar wel als je je probeert op te vangen met je handen en je pols daardoor net een rare knik maakt. Bettina voelde meteen dat het mis was , daar waar ze normaal gesproken bij een val of glijpartij volledig in een deuk ligt, trok ze nu helemaal wit weg.

Na bekomen te zijn van de schrik ,moesten we gaan handelen want Bettina op het pad laten liggen was geen optie. Gelukkig hadden we een icepack bij ons om onze lunch koel te houden, deze kon ingezet worden om de pols meteen te koelen en in mijn ehbo zat een driekantendoek en heb deze meteen bij Bettina om gedaan zodat de pols omhoog bleef en licht gefixeerd. Nadat de paracetamol wat begon te werken zijn we weer teruggelopen naar het begin van de route en hebben daar bij de lodge geïnformeerd waar we terecht konden voor een dokter of een ziekenhuis.

Het bleek dat naast de supermarkt waar wij dus onze boodschappen gedaan hadden, een huisarts zat en werden daar vrij vlot geholpen. De dame pakte Bettina haar pols even beet en vroeg meteen of Bettina ook even haar eigen pols wilde vasthouden en de aangedane pols even licht wilde buigen en of ze dan ook de botten voelde schuiven want de dokter dacht dat het gebroken was. Met de vraag of Bettina een pijnstiller wilde gaf Bettina aan dat ze net 2 paracetamol had ingenomen en dat het wel ging maar de arts had de dop al van de spuit en vroeg of Bettina haar broek even naar beneden kon doen zodat de injectie in de bil gezet kon worden, eigenlijk  had Bettina geen keus meer! Omdat we van meerdere mensen al gehoord hadden dat bij het noodlottige geval je een ziekenhuis nodig zou moeten hebben, je dan altijd naar een privé-kliniek moet gaan om zeker te zijn van goede zorg hebben we ons daar ook naar toe laten verwijzen in het plaatsje Harrismith.

Aangekomen in Harrismith stond daar temidden van veel armoe een prachtige privé-kliniek en werden daar ook meteen geholpen. Omdat je in Zuid Afrika niet met je Europese zorgverzekering direct de kosten kan laten indienen moeten deze zelf betaald worden, dus bij iedere handeling die werd uitgevoerd kon Bettina (eigenlijk ik want Bettina kon haar hand niet gebruiken) haar pinpas tevoorschijn halen. Al snel bleek dat het vermoeden van de huisarts klopte en de pols gecompliceerd gebroken was en dat Bettina de keuze had of om zich meteen te laten opereren en dan met de redelijke garantie dat de pols overeen tijdje weer goed te gebruiken is of in het gips laten zetten en dan pas in Nederland te laten opereren met eventuele complicaties waardoor het niet zeker was of de pols goed zou herstellen. Bettina heeft ervoor gekozen om zich meteen te laten opereren maar uiteraard moest dat alles wel vooraf afgerekend worden. Dat had behoorlijk wat voeten in de aarde maar uiteindelijk heeft Elize (schoonmoeder van Lindsey haar zoon) die ook in Zuid Afrika woont alles voor Bettina afgehandeld, waar we ontzetten blij mee waren.

De volgende dag mocht Bettina gelukkig weer het ziekenhuis verlaten, althans dat hebben we een beetje afgedwongen door al helemaal aangekleed op een stoel te zitten wachten totdat de arts langskwam, ze vond Bettina een beetje een naughty girl! Maar vooruit met allerlei oefeningen en wat wel en wat niet mocht zijn we weer naar ons hotel gegaan in little Switzerland. Daar aangekomen was al het personeel al op de hoogte van alle gebeurtenissen en hebben ons toen een extra gratis nacht gegeven om even bij te komen, wat waren wij daardoor ontdaan, zo lief!

De volgende dag hadden we een lange rit voor de boeg want we hadden al snel besloten om de reis voor zover dat kan op de gepland wijze te laten verlopen met hier en daar wat aanpassingen. Een hike heet nu geen hike meer maar een wandeling, dat zou toch moeten kunnen want echt oude mensen doen dat ook nog volgens Bettina, alle activiteiten waar water bij komt kijken die hebben we geannuleerd maar daarvoor in de plaats hebben we misschien nog wel een mooiere activiteit gevonden, zeilen met wijn en een bbq en dan tussendoor ook nog misschien wat dolfijnen en zeehonden spotten, wie wil dat nou niet... Kortom we laten ons niet uit het veld slaan en maken er gewoon nog een prachtige 2 weken van!

Zoals jullie gemerkt hebben heb ik dus het stokje wat betreft het schrijven van de blog overgenomen, hopelijk net zo leuk en grappig om te lezen.

Liefs Bettina en Daniëlle